Yes, het is zover. Vandaag staat de wandeling naar Kjerag op het programma! Ik ben in Noorwegen op kampeervakantie, samen met acht andere mensen die wandelen en outdoor net zo leuk vinden als ik. En die ook net zo hebben uitgekeken naar deze hike als ik. We hebben al volop gespeculeerd over de beruchte Kjeragbolten, de zwevende rots: durf jij erop te gaan staan? Tijd om het te gaan testen!
Informatie over deze wandeling:
Locatie: Kjerag, Noorwegen
Route: retour wandeling naar Kjerag en Kjeragbolten
Afstand: 12 km
Hoogtemeters: circa 550 meter
Categorie: rotsachtig pad, kale rots, klimmen
Moeilijkheidsgraad: uitdagend – doorzetter (bekijk uitleg over de moeilijkheidsgraad)
Horeca onderweg: Kjerag café en restaurant, bij parkeerplaats
Wandelen naar Kjerag en Kjeragbolten
Het Lysefjord, dat de plaatsen Forsand en Lysebotn met elkaar verbindt, is ongeveer 42 kilometer lang en 500 meter diep. Het bergmassief Kjerag dankt zijn naam aan de gelijknamige bergrots van 1084 meter hoog. Daar vlakbij ligt, of beter: hangt de Kjeragbolten. Dit is de bekende, zwevende rots in Noorwegen en is wandelend te bereiken vanuit de hiervoor aangelegde parkeerplaats nabij Lysebotn. Vanaf Stavanger is dit 2,5 tot 3 uur rijden. In afstand is de hike niet zo lang, slechts 12 kilometer, maar vergis je niet. De Kjerag wandeling is zwaar en valt in de categorie moeilijke wandelingen. Zelfs bij mooi weer. Op drie á vier plekken in deze hike vind je steile beklimmingen waar je soms met handen en voeten moet klauteren over kale rotsen.
Let op het weer
Voor de wandeling naar Kjerag worden, vanwege het weer, de maanden mei tot en met september aangeraden. Wij zijn er in augustus. Omdat het een van de populairdere wandelroutes in Noorwegen is, vertrekken we vroeg, in de hoop de grote meute voor te zijn. Om kwart voor acht zitten we bepakt en bezakt in ons busje, op één uur rijden van de parkeerplaats van Kjeragbolten. Een andere reden dat we zo vroeg van huis gaan, is het weer. Om twee uur gaat het regenen en onweren, dus voor die tijd willen we terug zijn van deze tocht. Het weer is ook de reden dat je beter niet in de herfst of winter hier kunt gaan lopen. Door sneeuw, ijs en harde wind wordt de tocht erg gevaarlijk. Ook nu, in de zomer geldt: let op, want het weer kan zo omslaan. Lees meer tips van mij over wandelen in Noorwegen.
Steile klim als opwarmer
We beginnen de tocht met een heel steile klim over niets meer dan kale rots. Er zijn metalen paaltjes in de rots geslagen met een ketting erlangs, zodat je wat houvast hebt tijdens de klim. Duidelijk een goede opwarmer, want boven aangekomen ben ik al goed op temperatuur. Ik ben nu al blij dat ik laagjes aan heb gedaan: mijn vest kan wel even uit. Het zonnetje laat zich ook zien en ik heb een prachtig uitzicht over het Kjerag massief.
Door vallei Stordalen
Vanaf hier volgt een track dat over richels loopt en door de vallei Stordalen. Die ligt wat meer in de luwte achter het massief. Via dit kronkelende pad lopen we over rotsen, die in de vallei wat meer windvrij en begroeid zijn. Maar veel meer dan gras en lage bergplantjes zie ik niet. ’s Ochtends wandelen lijkt zijn vruchten af te werpen, want het is helemaal niet druk. Slechts af en toe treffen we andere wandelaars.
Maanlandschap
Ik vervolg het pad, wederom via een steile klim, richting het Lysefjord. En aangezien ik van klauteren houd, is deze wandeling naar Kjerag nét een hike voor mij. Ik loop samen met Marloeke, we hebben hetzelfde loopritme. Dat is wel zo gezellig. Boven aangekomen, lijkt het net of we op de maan zijn beland. Het kale, afgesleten graniet van het massief is groots, hard en lijkt eindeloos. De wind raast non-stop. We kunnen elkaar niet meer verstaan. Ik moet echt moeite doen om geen spullen (mijn sjaal) te verliezen en stevig doorstappen om niet om te vallen. Een winddichte jas is echt een must tijdens deze wandeling. Wat een tocht! En dan te bedenken dat wij nu goed weer hebben.
Over de kliffen van Nesatind
We lopen flink door. Niet alleen omdat we doorlopers zijn, maar ook omdat we in ons achterhoofd die steile beklimming van het begin hebben. Die willen we echt niet hoeven afdalen als straks de hemel openbreekt. Het pad loopt over de kliffen van Nesatind, zo’n 1000 meter boven langs het Lysefjord. Maar hier naar beneden kijken, is er niet bij. We lopen ver en veilig weg van de directe kliffen, totdat we in de verte een soort kloof ziet opdoemen. De eenvoudige, met rood geschilderde T’s die als bewegwijzering gelden, wijzen ons meer naar beneden over de glooiende rotsen.
Eindelijk: de Kjeragbolten
Marloeke en ik zien wat meer mensen bij elkaar staan en allemaal kijken ze naar iets dat wij niet kunnen zien. Dat moet de Kjeragbolten zijn. De Kjeragbolten is een enorme, hangende, ronde rots, die zit ingeklemd tussen een uitsparing van twee grote rotspartijen. Het is zo’n 300 meter voorbij Nesatind. Terwijl we naderen, komen twee kerels uit onze groep ons tegemoet. Verbaasd blijven we staan: zijn jullie nu al op de terugweg? Heb je erop gestaan? Beide heren zijn geen fan van hoogte, zo blijkt, en hebben rechtsomkeert gemaakt toen ze de bolder hadden zien hangen.
Een hele hoop rotsen
We kijken elkaar aan: dat gaan wij anders doen! In ons enthousiasme en vanwege de wind versnellen we onze pas. Te lang stilstaan is geen aanrader hier. En dan, ja hoor, aan onze rechter hand zien we waar iedereen naar staat te kijken. Daar hangt de Kjeragbolten. Oké, toegegeven, er is op dit moment niet bar veel te zien. Je staat ver weg, het is inmiddels bewolkt en het waait. Dus het is nu een hele hoop rotsen. Met een zwevende kei ertussen geklemd, dat is wel gaaf.
Over een smal richeltje
De rest van de groep loopt ons achterop en de meesten willen een poging wagen om erop te gaan staan. Hier waait het minder gelukkig, anders was het sowieso een no-go. Maar om op de Kjeragbolten te komen, moet je wel eerst om een andere rots heen en dan over een smal (zeg 70 cm) richeltje langs een steile rots met naast je de afgrond. Dan moet je vanaf daar een grote stap zetten (zeker 1 meter) om je voet goed op het rotsblok te plaatsen. Dit is eng, daar zal ik niet omheen draaien. Maar toch wil ik het. Met hulp van de reisleider, die ieders hand vasthoudt totdat ie staat, gebeurt het dan toch. En voor even sta ik daar dan, in de open lucht, bijna zwevend boven het fjord diep beneden me. Lang houd ik dit niet vol. De paniek slaat toe in mijn hoofd en ik wil eraf. Een reikende hand helpt me eraf te stappen en ik ben maar wat blij als ik weer vaste grond onder mijn voeten heb. Maar wat ben ik trots dat ik erop stond!
Pannenkoeken met kaas
Aangezien we hier wel even staan omdat we alle zes graag even op de rots staan én er een foto moet worden gemaakt, lunchen we ter plekke. Onze pannenkoeken met kaas komen tevoorschijn. Niemand die er nu nog van baalt dat het brood op was gisteren en alle winkels gesloten. Pannenkoeken smaken heel goed nu!
Pas op, draai om
Maar het wordt hoe langer hoe frisser; het is tijd voor de terugweg. Door het machtige maanlandschap, een paar steile klimmen naar beneden en weer omhoog en door de fijne groene vallei. De weg terug gaat altijd sneller dan de heenweg, zo lijkt. We verbazen ons wel over alle toeristen die we nu tegenkomen en op de heenweg zijn. In korte broek, op slippers, in T-shirts en zelfs jonge kinderen. Sommigen vragen hoe lang het nog is. Marloeke en ik geven een inschatting en zeggen erbij dat het om twee uur gaat regenen. ‘Dus pas op, draai om’, denken we erbij.
Geluk of niet?
We snappen niet dat mensen nu aan deze wandeling naar Kjerag beginnen. De wolken boven ons hoofd worden donkerder en zwaarder. Wij stoppen niet meer; Marloeke is als de dood dat we naar beneden moeten glibberen op het eind. Maar dat hoeft ook niet. We bereiken droog de rotspartij met de paaltjes en klauteren in de wind naar beneden. Looptijd: ruim vier uur, netjes. Een eindje verderop is het Kjerag café en restaurant, waar we de rest van de groep treffen. En geluk of niet: zodra de laatsten van ons binnen zijn, begint het buiten te stortregenen. Perfect getimed!
